woensdag 18 juli 2012
dinsdag 17 juli 2012
zondag 2 augustus 2009
Als ik eenden zie moet ik aan mijn vader denken. Hij vertelde mij namelijk dat toen hij op zijn achttiende vanuit Suriname naar Nederland kwam het meest verbaasd was over de eenden die in de vijvers zwommen. Hij kende eenden alleen maar als gefrituurd delight op feestdagen. Vandaag was weer zo'n dag dat ik het onvanzelfsprekende verband eend/vader legde want aan de grote ronde tafel met het ronddraaiende plateau werd eend geserveerd, alhoewel...niet als zodanig herkenbaar. Zijn pootjes lagen op de ene schaal (met de nageltjes er nog in), zijn tong (nog aan de snavel vast) op een andere en in de soep was zijn bloed verwerkt. Ik ben dol op eend, versta me goed, maar ik deed vandaag aan tafel mijn uiterste best aan een boterham met pindakaas te denken.
Tevergeefs, mag ik wel zeggen.
Ik merk dat ik mijn aantekeningenboekje tijdens het praten met getroffenen zo nu en dan weggooi want wat voelt het belachelijk om ze met pen en papier te benaderen. Het schrijven ter plekke maar ook Schrijven als onderwerp van mijn interview past simpelweg niet in concreet leed. Wat maar eens benadrukt dat schrijven eigenlijk voor luxepaardjes is.
Of het nu aan mijn vraag, aan de vertaling van de tolk, of aan de geinterviewde ligt: elk interview hier in China is een stippentekening waarbij je zelf de lijntjes van stip naar stip moet trekken. Aan de Nederlandse deelnemers die Chinees spreken wordt deze week van alle kanten getrokken want zo zonder Chinese buddy is contact maken met de Chinezen zo intensief als een workout.
Heel de groep, en ik zeker niet als laatste, is na twee weken een beetje murw van alle indrukken. Daarom morgen weer even een dagje toeristisch: we gaan in Leshan-stad de grootste Boeddha van China bezoeken. Grappig, want ik heb een Boeddha in - volgens mij - Beijing ontmoet die zich dezelfde eer toedicht.
Deel je favoriete foto's online met Windows Live Photos
vrijdag 31 juli 2009
Het regenseizoen is begonnen! Thank God voor outdoorkleding! Het regent (hard) als we wakker worden en tot we weer gaan slapen. Een beetje deprimerend, maar vooruit.
Ik probeer niet te denken aan een bruine boterham met pindakaas, een glas melk - en o mijn hemel een kroket! - want dan kan ik niet wachten tot we in het vliegtuig zitten. Maar ik heb het nog steeds naar mijn zin. Vandaag bezochten we de Sichuan Provincial People's Association for Friendschip with Foreign Countries (kort maar krachtig, moeten ze gedacht hebben), een ' vriend' van de provincie Friesland. Zij hielden een praatje, wij gingen weer op statisch Chinese wijze op de foto en toen mochten we weer gaan. Nogal eenrichtingsverkeer-ish maar we kregen een boek met veel informatie. Op een rustig moment maar eens doorspitten.
Toen hadden we twee uur vrij die ik natuurlijk heb ingezet voor een powernap en daarna kregen wij op onze beurt bezoek van Alpha Communities, een stichting die o.a. hier in Sichuan ontwikkelingswerk doet. Dat was interessant, het wordt geleid door een Engels echtpaar dat zich met hun projecten vooral richt op educatie. Google ze maar eens en zie wat voor mooie dingen ze doen. De hele inherente tegenstrijdigheid van ontwikkelingswerk, en meer nog vrijwilligerswerk, fascineert me. Wanneer doe je het goed? Wanneer ben je teveel? Wanneer heb je teveel van jezelf op de ander geprojecteerd? Verlies je niet snel de eigenheid van de ander uit het oog?
Ik ben te moe om er over na te denken. Nadenken pak ik thuis wel weer op, voorlopig neem ik alleen maar als een hebberige Scrooge indrukken en verhalen in me op.
Verhip, een Chinees iets verderop pakt gewoon een grote kom met dampendhete noedelsoep uit z'n tas.
En hij heet het ook nog op met zijn stokjes. Knappe mensen toch, die Chinezen.
Ik ga slapen nu, morgen een citytour door Chengdu en daarna door naar Mianyang, waar we een nachtje blijven slapen. Tot snel weer!!
SMS "vrienden" naar 3010 en ontvang gratis de juiste instellingen voor Hotmail en Messenger op je mobiele telefoon
Vandaag had ik een bijzondere ontmoeting met de zestienjarige "Millie" Gan. Ze komt uit Mianyang, het dorp dat de aardbeving in vergelijking met vooral Bechuan redelijk heeft doorstaan. Millie heeft niemand verloren en is ook zelf niet gewond geraakt maar haar beste vriendin verloor beide ouders. Zij gaven les op de vijfde verdieping van een school en renden waarschijnlijk net via de trap naar beneden toen het gebouw instortte. Milie kon niet met haar gevoelens overweg en zette ze om in een gedicht dat ze tijdens ons gesprek voor me opschreef, het heet "Cherish" en is, heel bijzonder, in het Engels geschreven:
I still remember
the things we used to say
I feel so nervous
when I think of yesterday
I can nog burden
that you have to be away
I freak out myself
on the last gloomy sunday
dramaqueen won't play the drama
Cinderella won't stay in the fairy
I won't meet the end of my life
I listen
there is no heart beaten
I cry
there is no tear passing by
I dream
there is no extreme
to sing
like nobody would listen
to dance
like nobody would watch
to cherisch
like there is no tomorrow
Millie las het voor als een doorgewinterde podiumdichter en vertelde vol trots dat ze, toen ze het gedicht voordroeg in haar klas, alle kinderen aan het huilen kreeg. Ik vroeg haar of ze dichter wilde worden, maar nee, science engineer was "way cooler". De meeste leerlingen die we vandaag spraken hadden zulke ambitieuze plannen. De school die we bezochten, en waar ik Millie ontmoette, is dan ook de eerste private school in China sinds 1949. Een dure dus waar alleen welgestelde Chinezen gebruik van kunnen maken. De meeste ouders, zo begrepen we van de leerlingen, zijn dokter, advocaat, rechter en zelf willen de leerlingen het niet voor minder doen. Een ander verschil met de kinderen die we op armere plekken spraken is het levensmotto. Waar de arme kinderen het alleen over "work hard, make good progress en bright future" hadden willen de studenten van vandaag vooral genieten van het leven. Maar ja, ze hebben er dan ook het geld voor.
Het licht gaat uit hier in het internetcafe, de subtiele Chinese manier om te zeggen: wegwezen nu.
Ik wees weg, tot snel weer!
Diana
SMS "vrienden" naar 3010 en ontvang gratis de juiste instellingen voor Hotmail en Messenger op je mobiele telefoon
woensdag 29 juli 2009
Hier dan eindelijk een bericht! Ik leef dus nog! Ik ben niet omgekomen van de honger en ook niet van de hitte of vermoeidheid. Sterker nog, ik heb het erg naar mn zin! Bij aankomst werd elke deelnemer gekoppeld aan een buddy: een student van Sichuan University of Science and Engineering. Mijn buddy heette Sally en Sally was hysterisch. Twintig jaar (jemig), student Business English en Zang-Chinees (dat is een etnische minderheid uit Tibet die niet uit Tibet komt. Ik zal dat later uitleggen als ik de uitleg nog onthouden heb). Het klikte goed tussen haar en mij. Ze houdt van boeken en heeft al meer verantwoorde Engelse en Franse literatuur gelezen dan menig Nederlandse student. Ook had ze gevoel voor humor, soms een beetje te (dan lag ze in een deuk om naar mijn idee niks), maar beter teveel dan te weinig:). Iedereen deelde een kamer met z'n buddy, ook dat ging goed. Sally hield alles netjes en opgeruimd en ik deed mijn best haar voorbeeld te volgen.
De week met de buddy's stond vooral in het teken van het bezoeken van scholen. Middelbare- en basisscholen die getroffen waren door de aardbeving van 12 mei 2008. Getroffen is nog een understatement, we hebben vooral nieuwe scholen gezien omdat van de oude niets meer over was. De bezoeken moesten van tevoren worden aangevraagd bij de lokale overheid want het is hier in China een erg bureaucratisch gebeuren. Gevolg hiervan is dat we weinig diepte-interviews kunnen houden. We moeten ons, logischerwijs, aanpassen aan de Chinese manier van doen, wat in het geval van interviewen betekent: 1 vraag per persoon in een formele setting (met z'n allen in een kring, veel speeches, veel applausjes) aan alleen de directeur en NIET de kindjes zelf. Als je een vraag hebt moet je ook in het midden van de kring gaan staan, en als je je vraag gesteld hebt krijg je een applaus. Hilarisch.
Met ons mee reisde Remco Hofman, een Nederlander die al vijf jaar als Engelse docent werkt en ook docent is van onze buddy's.
We krijgen van de Chinezen wel veel tegenstrijdige informatie. De officials die ons soms vergezellen naar scholen of dorpen laten ons tijdelijke woningen zien die er heel goed uitzien, maar terwijl we er naartoe lopen passeren we mensen die hun "huizen" na de aardbeving hebben gemaakt van karton en spaanplaat. Met hen worden we dan weer NIET geacht te praten. Ook wordt heel snel over dingen heengepraat die ons interesseren. We bezochten bijvoorbeeld een verwoeste chemische fabriek toen een buddy vertelde dat verderop op een berg de sporen te zien waren van een lawine (veroorzaakt door de aardbeving). Aan de voet van die berg lag een dorp waarvan alle inwoners onder de lawine waren bedolven. Er is geen enkele poging gedaan mensen onder het puin vandaan te halen omdat men, volgens de overheid, er simpelweg niet bij kon (terwijl op andere plekken gewoon helikopters werden ingezet). De lichamen van die mensen en hun kinderen liggen daar dus nu nog. Dat soort verhalen maakt indruk. Het is duidelijk dat de lokale overheid vol trots die opbouwprojecten laat zien waar al het geld naartoe is gegaan, maar dat het geld niet goed verspreid wordt en we vooral niet daarbuiten moeten kijken.
Het is ook in China schoolvakantie maar we werden regelmatig door een peloton leerlingen ontvangen. Ook op formele wijze uiteraard, waarbij we rode doekjes omgedaan kregen (alle uitmuntende leerlingen krijgen zo'n rood doekje:) en kadootjes kregen die de kinderen zelf hadden betaald. En dat wil wat zeggen want het is soms erg arm wat we zien. In Chengdu zelf, de hoofdstad van de provincie Sichuan, wonen veel rijke mensen maar daarbuiten is het anders. Onze buddy's "wonen" op de campus in Chengdu en kunnen maar een paar keer per jaar naar huis. Ook zij waren minderbedeeld, niet heel arm, maar zeker niet rijk. We gingen een keer met onze buddy's naar PizzaHut (hoezeee!) waarop een buddy zei dat ze van dat geld een week kunnen eten op de campus.
Over het eten gesproken. Dat is meestal SUPERVIES, vooral als we buiten Chengdu zijn, maar zo nu en dan best lekker (zoals vandaag). De Sichuankeuken staat bekend om z'n peper en ik heb vandaag heel veel lekkers weg moeten spoelen met water. Want JEMIG wat is dat heet:). Gelukkig houd ik van pikant.
(Over heet gesproken, wat is het hier heet. 30 graden geloof ik zo'n beetje. Het is hier wel altijd bewolkt door de smog dus de eerste dag had ik me niet ingesmeerd. Dommie dommie, zou Lulu Wang zeggen. Dat het regenseizoen eraan komt is wel duidelijk want als het hier regent, regent het goed. Gelukkig heb ik heel veel waterproof windproof outdoorunits gekocht, waaronder een goed regenjack).
Qua ontbijt treffen we het minder, in de meeste hotels die we aandoen is er geen continental breakfast en zijn we genoodzaakt onze maag te vullen met tofu, rijst, sojamelk en wat ondefinieerbare dingen. Ik doe het anders, ik ontbijt met de repen die ik heb meegebracht uit Nederland, o zo. Thee wordt hier 's ochtends alleen door bejaarden gedronken, maar ja, ik ben inmiddels al 29 natuurlijk dus een kopje thee laat ik mij niet ontnemen.
Ik ben nu niet heel moe omdat we een rustig dagje hadden (dat wil zeggen: toeristisch en even geen interviews met getroffenen) en we zo juist zijn ingecheckt in een heel fijn hotel. Het internetcafe waar ik nu zit is ook fantastisch, ik zit heerlijk in een loungestoel en de Chinees tegenover mij heeft het geloof ik ook naar z'n zin:).
Ik begreep van Cas dat er nogal wat op het nieuws is in NL over de aardbevingen hier. Daar merken wij persoonlijk helemaal niks van hoor, geen zorgen! Mijn buddy daarentegen kon niet naar huis omdat haar dorp niet bereikbaar is vanwege een overstroming. Ze kon gelukkig bij haar zus terecht die vlakbij Chengdu woont.
Maar het gaat dus allemaal goed. Wat ik jammer vind is dat we weinig platteland zien. Wel dorpjes enzo, maar niet de mooie uitgestrekte rijstvelden. Maar ik mag niet klagen, Chengdu is een echte Chinese stad: veel flashy lichten, veel grote winkelcentra en winkelende poppenmeisjes in korte rokjes en hoge hakken en..........heel veel minhondjes:). Ik sta er intussen met twee op de foto maar I'm aiming for more. Ik vroeg aan een hondeneigenaresje wat het ras was van haar hondje (dat kon ik vragen omdat ze een chinees/engelse vertaalcomputer had), maar uit de Engelse vertaling kwam iets als "live happily" ofzo. Probeer daar maar eens een fokker van te vinden.
O. Nou ja zeg. De Chinees tegenover me maakt op dit moment een foto van me. Even een foto terugmaken.
O, en nu leegt hij zijn neus op de grond.
Tijd om op te stappen.
SMS "vrienden" naar 3010 en ontvang gratis de juiste instellingen voor Hotmail en Messenger op je mobiele telefoon
Lees je Het Net, Planet, Ziggo of XS4ALL-mail in Windows Live Hotmail
Deel je favoriete foto's online met Windows Live Photos
Abonneren op:
Posts (Atom)
